Βάπτιση

Ἀγαπητοὶ γονεῖς καὶ ἀνάδοχοι

    Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδάμ, ἔχασε τὴν «Θεϊκή του ἔνδυση», μὲ τὴν ὁποία μποροῦσε νὰ ἔχει ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, νὰ τὸν βλέπει καὶ νὰ μιλᾶ μαζί του. Μόλυνε τὴν ψυχή του καὶ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο χάνοντας τὸν σύνδεσμό του μὲ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό του. Ὅπως ἀκριβῶς τὸ μῆλο, ποὺ ὅταν σκουληκιάζει πέφτει ἀπὸ τὸ δέντρο, ἔτσι ἔπεσε καὶ ὁ Ἀδὰμ ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ὅ,τι γεννήθηκε ἀπὸ τὸν μολυσμένο Ἀδὰμ ἦταν μολυσμένο, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα δηλαδὴ ἦταν μολυσμένη. Ὁ ἄνθρωπος, καθ ́ότι μολυσμένος, δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, τὸν δρόμο γιὰ νὰ ἐπιστρέψει πρὸς τὸ Πατρικὸ Σπίτι τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ποὺ ἦταν καὶ ὁ λόγος ποὺ πλάσθηκε γιὰ νὰ κατοικίσει αἰώνια μαζί Του. Ὁ Πανάγαθος Θεός, ποὺ βλέπει ὅτι χάνει τὸ παιδί του, ὡς τέλειος καὶ ταπεινὸς Πατέρας, πέφτει στὸ ἐπίπεδο τοῦ πολυαγαπημένου του παιδιοῦ γιὰ νὰ τοῦ θυμίσει τὴν κληρονομιὰ τῆς Βασιλείας ποὺ ἄφησε καὶ νὰ τοῦ δείξει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Τοῦ δείχνει τὸν τρόπο, νὰ ξαναποκτήσει αὐτὰ ποὺ στερήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀδάμ, νὰ βγάλει ἀπὸ ἐπάνω του τὴν μόλυνση, καὶ νὰ μπορεῖ μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή του νὰ γίνει ξανὰ κάτοικος τῆς Αἰώνιας Βασιλείας, γιὰ τὴν ὁποία καὶ δημιουργήθηκε. 

    Ὁ Κύριος στὸ κατὰ Ἰωάννη εὐαγγέλιο μᾶς βεβαιώνει: «ἐὰν μή τίς γεννηθεῖ ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. κεφ.3 στίχ.5) καὶ στὸ κατὰ Μάρκον Εὐαγγέλιο μᾶς λέει: «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται» (Μάρκου κεφ.16 στίχ.16). Ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπο τῆς πνευματικῆς μας αὐτῆς γέννησης, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸν φανέρωσε λέγοντας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. κεφ.28 στίχ.19). Ἔτσι, ὁ Κύριος, θέτει ὡς πρώτη καὶ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὴν Οὐράνια Βασιλεία, τὴν ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος γέννησή του, ποὺ πρακτικὰ γίνεται μὲ τὸν πολὺ ἁπλὸ τρόπο τῆς βάπτισής του. Ὁ ἀπ. Παῦλος, μᾶς λέει ὅτι τὸ βάπτισμά μας ταυτίζεται μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστὸς πεθαίνει τρεὶς ἡμέρες ὡς ἄνθρωπος μέσα στὸ χῶμα καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα ἀναστήνεται ὡς Θεός, ἔτσι καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ πεθάνουμε ὡς ἄνθρωποι τρεὶς φορὲς μέσα στὸ νερὸ καὶ νὰ ἀναστηθοῦμε μὲ Πνεῦμα Ἅγιο. Καθ ́ ὅτι, γεννημένοι μόνο ἀπὸ σαρκικοὺς γονεῖς, εἴμαστε σάρκα καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Αἰώνιο Ἅγιο Θεό. Γεννημένοι μὲ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχουμε δικό Του θεϊκὸ στοιχεῖο μέσα μας καὶ μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα, ἐὰν θέλουμε, νὰ ἑνωθοῦμε γιὰ πάντα μαζί Του. Ἔτσι, ὁ Κύριος, θέτει ὡς πρώτη καὶ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία τὴν βάπτισή του. 

    Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἡμέρα, ὁ Βαπτιζόμενος εἶναι προορισμένος γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Αὐτὴν τὴν στιγμὴ τῆς πνευματικῆς γέννας, τῆς Βάφτισης, φεύγει τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ κάθε ἐπίπτωση τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος ὁπότε γίνεται σὰν τὸν Ἀδὰμ πρὶν τὴν πτώση, ἀναμάρτητος, ἅγιος καὶ ἐνδυόμενος ξανὰ τὴν χαμένη του ἔνδυση. Ἐνδύεται Θεὸ καὶ αὐτὴν τὴν ἔνδυση ἁγιότητος καὶ φωτός, μᾶς τὴν δείχνει ὁ βαπτιζόμενος φορῶντας λευκὰ ροῦχα, γιὰ αὐτὸ καὶ αὐτὰ τὰ ροῦχα ὁ λαὸς τὰ λέει φωτιστικά. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ λαμπάδα, ἐπειδὴ εἶναι το Φῶς τῆς ψυχῆς τοῦ βαπτιζομένου, τὴν ἀνάβουμε ὅταν βγεῖ τὸ παιδί μας ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα γιατί τότε φέγγει. Εἶναι τὸ Φῶς ποὺ ἐκπέμπει ὁ ἄνθρωπος ποὺ μόλις ἐνδύθηκε τὸν Χριστό. Εἶναι το Φῶς τοῦ νεοφώτιστου. Πρέπει, λοιπόν, νὰ εἶναι λευκὴ καὶ ἐπειδὴ συμμετέχει στὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα καὶ γενικῶς στὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, δὲν πρέπει νὰ ἔχει ἐπάνω της παιχνίδια.

    Μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Χρίσματος, ποὺ γίνεται μετὰ ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ἔχουμε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν βαπτιζόμενο γιὰ νὰ τὸν σφραγίσει μὲ ἐκεῖνα τὰ ἐφόδια ποὺ χρειάζονται, προκειμένου νὰ τελειοποιηθεῖ καὶ νὰ ὁμοιάσει μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα του καὶ νὰ μπορέσει νὰ κληρονομήσει τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ὅπως ὁ γεννημένος ἀπὸ σαρκικοὺς γονεῖς ἄνθρωπος παίρνει τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν γονέων του, ὁμοιάζει μὲ αὐτούς καὶ ὡς γνήσιο παιδί τους, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα, ἐὰν θέλει ἀποδέχεται τὴν κληρονομιὰ καὶ τοὺς κληρονομεῖ ὡς φυσικὸς κληρονόμος, ἔτσι καὶ μὲ τὴν πνευματική του γέννα ὁ ἄνθρωπος παίρνει - χρίεται τὰ «χαρακτηριστικὰ» τοῦ πνευματικοῦ Ἅγιου Πατέρα γιὰ νὰ μπορεῖ, ἐὰν θέλει, νὰ κληρονομήσει τὸν οὐράνιο Βασιλέα καὶ νὰ ζήσει μέσα στὴν δόξα Του αἰώνια. Μοναδική, καθοριστικὴ καὶ ἀπερίγραπτα μεγάλη ἡ στιγμὴ αὐτὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ ὥρα ποὺ θὰ πάρει ὡς δῶρο, ὡς χάρισμα, τὰ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ ἐμεῖς προσευχόμαστε νὰ εἶναι πλούσιες οἱ δωρεές, πολλὰ τὰ χαρίσματα, ποὺ θὰ γεμίσουν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ μας ἔτσι ὥστε νὰ γίνει «χαρισματοῦχος» ἄνθρωπος, «ταλαντοῦχος». 

    Ἔτσι μὲ τὴν πνευματική μας γέννηση «ἐκ Πνεύματος καὶ ὕδατος», μᾶς δίνεται τὸ ἀπαραίτητο ἐφόδιο – εἰσιτήριο, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν ἐπιλογὴ ἐὰν θέλουμε νὰ εἰσέλθουμε ἢ ὄχι στὸν Παράδεισο. Δὲν γινόμαστε χριστιανοὶ μὲ τὸ Βάπτισμα. Χριστιανοὶ θὰ γίνουμε μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἀναδόχου ποὺ ἐγγυᾶται γιὰ αὐτὸ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς πράξεις μας στὴν ζωή μας. Ὁ ἀνάδοχος ἀναδέχεται, ἀναλαμβάνει, ἐγγυᾶται γιὰ τὸν νεοφώτιστο στὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν πρόοδό του στὴ χριστιανικὴ ζωὴ καὶ τὴν πίστη του στὸν Τριαδικὸ Θεό. Ὡς ἐγγυητής, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ παρουσία του στὴν Βάπτιση ὅπως ἐπίσης εἶναι ἀπαραίτητα καὶ τὰ ἀντικείμενα ποὺ φέρνει καὶ ποὺ χωρὶς αὐτὰ δὲν γίνεται τὸ Μυστήριο τῆς Βάπτισης (ἄσπρα ροῦχα, ἄσπρο κερί, λάδι καὶ σταυρός). Αὐτὸς γίνεται ὁ χειραγωγὸς στὴν πίστη τοῦ φωτιζόμενου, πατέρας, δάσκαλος καὶ «παιδαγωγὸς εἰς Χριστόν». 

Ἔτσι, αὐτὸς ὁμολογεῖ πίστη ἐξ ́ ὀνόματος τοῦ νηπίου ἀπαγγέλλοντας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, καὶ ἀλείφει τὸ νήπιο μὲ τὸ ἁγιασμένο λάδι, τὸ ὁποῖο καὶ ἐνεργεῖ ὡς ἀσπίδα προστασίας «εἰς ἴαση ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ εἰς ἀπαλλαγὴ παντὸς κακοῦ καὶ πάσης διαβολικῆς ἐνεργείας». Ἔτσι, ὁ ἀνάδοχος πρέπει νὰ εἶναι ἐνήλικας ἄνω τῶν 18 χρονῶν, ὀρθόδοξος χριστιανὸς (ὄχι ἀλλόθρησκος ἢ ἄλλου δόγματος) καὶ ἐὰν εἶναι ἔγγαμος, νὰ ἔχει τελέσει ὁπωσδήποτε θρησκευτικὸ Γάμο. Ἄτομα ποὺ βρίσκονται μὲ πολιτικὸ γάμο ἡ μὲ σύμφωνο συμβίωσης δὲν γίνεται νὰ παραστοῦν ὡς ἀνάδοχοι.

    Μετὰ ἀπὸ τὴν Βάπτιση καὶ τὸ Χρίσμα, ὁ ἱερέας θὰ βάλει τὸν σταυρὸ στὸ παιδὶ λέγοντας μία φράση ποὺ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι». Δηλαδή, γιὰ νὰ λεγόμαστε χριστιανοί, θὰ πρέπει νὰ τηρήσουμε τρία πράγματα στὴν ζωή μας, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸ ἐγώ μας καὶ τὸ θέλημά μας, νὰ δεχτοῦμε τὰ προβλήματά μας, τὸν πόνο μας καὶ τὶς ἀρρώστιες μας καὶ αὐτὰ νὰ τὰ κάνουμε πράξη ἀκολουθῶντας Χριστὸ καὶ ὄχι ἄλλες θεωρίες καὶ τεχνικές. Ἄρα μὲ τὴν βάπτιση δὲν γίνεται χριστιανὸς τὸ παιδί μας, ἀφοῦ δὲν ξέρει τί δρόμο θὰ ἀκολουθήσει στὴν ζωή του. Αὐτὸ τὸ ἔργο τὸ ἀναλαμβάνει καὶ τὸ ἐγγυᾶται ὁ ἀνάδοχος.

Μὲ τὴν Βάπτιση καὶ τὸ Χρίσμα παίρνει τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια, εἰσιτήριο θὰ λέγαμε, γιὰ νὰ ἔχει τὴν ἐπιλογὴ ἐὰν θέλει νὰ μπεῖ στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἢ ὄχι. Οἱ λέξεις «ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ», μᾶς δηλώνουν ξεκάθαρα ὅτι ἐκείνη τὴν στιγμὴ δὲν βάζουμε ἕναν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ στὸν βαπτιζόμενο. Τοῦ φοράμε τὸν δικό του σταυρό, αὐτὸν ποὺ θὰ σηκώσει στὴν ζωή του γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν Ἀνάστασή του καὶ γιὰ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ εἶναι σκέτος, δηλ. χωρὶς τὸν Ἐσταυρωμένο Χριστὸ ἐπάνω του. Ἀκόμη, ἐπειδὴ θά μπεῖ ἄνθρωπος ἐπάνω του, θὰ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ ἔχει (σχῆμα ἀνθρώπου μέ ἀνοιγμένα χέρια, δηλαδή) εὐδιάκριτο σχῆμα σταυροῦ, εἴτε ἀγοράκι βαπτίζεται, εἴτε κοριτσάκι.

    Καλὸ εἶναι νὰ δίνουμε στὸ παιδί μας, ἕνα καὶ μοναδικὸ ὄνομα καθαρὰ χριστιανικό, γιὰ νὰ ἔχει ὡς πρότυπο στὴν ζωή του, ὡς προστάτη του, ἀλλὰ καὶ ὡς πρεσβευτή του στὸν Θεό, τὸν Ἅγιο τοῦ ὁποίου φέρει καὶ τὸ ὄνομα. Μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα θὰ τὸν ξέρει ὁ Θεός, μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα θὰ κοινωνάει, μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα εἶναι καταγεγραμμένος ὡς μελλοντικὸς κάτοικος τοῦ Παραδείσου. Ὁπότε δὲν εἶναι τίμιο νὰ μετατρέπουμε τὸ βαπτιστικό του ὄνομα

σὲ κάποιο σύνθετο ὄνομα ἤ νὰ τὸ ἀλλοιώνουμε σὲ κάποιο ὑποκοριστικό, ἀλλὰ τιμοῦμε τὸν Ἅγιο τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δώσαμε στὸ παιδί μας. 

    Μέρες χαρᾶς γιὰ τὸ παιδί σας, θὰ δώσει ὁ Πανάγαθος Θεὸς πολλές. Μέρα ὅμως σὰν κι αὐτὴν τῆς Βαπτίσεώς του, μία καὶ μοναδική. Ἂς κοιτάξουμε ὅλοι μας νὰ τῆς δώσουμε τὴν ἀξία καὶ τὴν τιμὴ ποὺ τῆς ἀξίζει.

    Ἀγαπητοί μου γονεῖς καὶ ἀνάδοχοι, εἶναι Θεάρεστο ἔργο, νὰ ἀναθρέψετε τὸ παιδὶ ποὺ σᾶς χάρισε-δάνεισε ὁ Θεός, χριστιανικὰ ὡς ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γιὰ ὁτιδήποτε μπορεῖ νὰ χρειαστεῖτε σὲ αὐτὸ τὸ τεράστιο, ἀλλὰ καὶ εὐλογημένο ἔργο, ἡ Ἐκκλησία ὡς πνευματικὴ Μητέρα, θὰ εἶναι κοντά σας. Ὁ Πανάγαθος Θεὸς νὰ χαρίζει κάθε εὐλογία καὶ ἀρετὴ στὸ παιδί σας, καὶ σὲ ἐσᾶς τὴν ἱκανότητα νὰ μπορεῖτε νὰ βλέπετε κάθε ἡμέρα τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ σὲ αὐτὸ καὶ νὰ ἀντλεῖτε δύναμη καὶ χαρὰ στὸ ἔργο σας.